โรคกลัวการเข้าสังคม หรือที่รู้จักกันในชื่อ “Social Anxiety Disorder” เป็นโรคทางจิตเวชที่เกิดจากความกังวลและความกลัวอย่างรุนแรงเมื่ออยู่ในสถานการณ์ทางสังคมที่ผู้ป่วยรู้สึกว่าตนเองอาจถูกวิจารณ์ หรือถูกจับตามอง โรคนี้ทำให้ผู้ที่เป็นรู้สึกอึดอัดอย่างมากเมื่อต้องพบเจอกับคนแปลกหน้า
ต้องพูดในที่สาธารณะ หรืออยู่ในสถานการณ์ที่พวกเขารู้สึกว่าต้องถูกประเมินผล เช่น การแสดงความคิดเห็นในที่ประชุม การพบปะพูดคุยกับคนที่ไม่คุ้นเคย หรือการอยู่ในงานสังสรรค์
สาเหตุของโรคกลัวการเข้าสังคมอาจเกิดจากหลายปัจจัย ทั้งด้านพันธุกรรม สิ่งแวดล้อม และประสบการณ์ในวัยเด็ก ผู้ป่วยอาจมีแนวโน้มที่จะเป็นโรคนี้หากมีบุคคลในครอบครัวที่เคยประสบกับปัญหาทางจิตใจหรือโรคซึมเศร้า
นอกจากนี้ คาสิโน เวียดนาม ฮานอย การเติบโตในสภาพแวดล้อมที่มีการถูกวิจารณ์บ่อยครั้ง หรือมีประสบการณ์ด้านลบในสถานการณ์ทางสังคมก็อาจเป็นปัจจัยเสริมให้เกิดโรคกลัวการเข้าสังคมได้
ผู้ป่วยที่มีอาการกลัวการเข้าสังคมมักแสดงออกถึงอาการทางกายและทางจิตใจที่ชัดเจน อาการทางกายอาจรวมถึงหัวใจเต้นเร็ว หายใจไม่สะดวก เหงื่อออกมาก ตัวสั่น หรือแม้กระทั่งการรู้สึกปวดท้องและเวียนหัว
ส่วนอาการทางจิตใจจะรวมถึงความรู้สึกกังวลหรือความกลัวที่จะถูกมองว่าทำผิดพลาด ผู้ป่วยจะมีความคิดเชิงลบเกี่ยวกับตัวเองว่าอาจถูกวิจารณ์ หรือถูกปฏิเสธในสังคม
โรคกลัวการเข้าสังคมส่งผลกระทบต่อชีวิตประจำวันของผู้ป่วยอย่างมาก ผู้ป่วยอาจหลีกเลี่ยงการเข้าร่วมกิจกรรมทางสังคม เช่น การพูดคุยกับคนใหม่ ๆ การออกไปในที่สาธารณะ หรือการร่วมงานสังสรรค์ ทำให้ผู้ป่วยรู้สึกโดดเดี่ยวหรือแยกตัวจากสังคม
การมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นกลายเป็นเรื่องที่ยากและตึงเครียด และในบางกรณีอาจส่งผลให้ผู้ป่วยไม่สามารถทำงานหรือใช้ชีวิตประจำวันได้ตามปกติ
การรักษาโรคกลัวการเข้าสังคมมีหลากหลายวิธี ซึ่งขึ้นอยู่กับความรุนแรงของอาการและสภาพจิตใจของผู้ป่วย หนึ่งในวิธีการรักษาที่พบมากที่สุดคือการบำบัดทางจิต เช่น การบำบัดพฤติกรรมทางปัญญา (Cognitive Behavioral Therapy หรือ CBT)
ซึ่งช่วยให้ผู้ป่วยสามารถเปลี่ยนแปลงความคิดเชิงลบและเพิ่มความมั่นใจในตนเอง การฝึกการหายใจลึกและการผ่อนคลายก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ช่วยลดความกังวลทางกาย นอกจากนี้ การใช้ยากลุ่มยาต้านความวิตกกังวลหรือยาต้านซึมเศร้าก็อาจเป็นทางเลือกที่แพทย์สั่งจ่ายให้กับผู้ป่วย
การสนับสนุนจากครอบครัวและเพื่อนเป็นสิ่งสำคัญในการช่วยให้ผู้ป่วยสามารถรับมือกับโรคกลัวการเข้าสังคมได้ดีขึ้น การสร้างความเข้าใจและไม่กดดันผู้ป่วยให้ทำสิ่งที่ไม่สะดวกใจเป็นสิ่งสำคัญในการช่วยให้ผู้ป่วยรู้สึกปลอดภัยและมั่นใจมากขึ้น
การแนะนำให้ผู้ป่วยค่อย ๆ เผชิญกับสถานการณ์ทางสังคมในขอบเขตที่รับได้ก็เป็นอีกหนึ่งวิธีที่ช่วยให้ผู้ป่วยฟื้นฟูตนเองได้